توضیحات
تلقی ایرانیان امروز از عشق و آداب آن دو آبشخور اصلی دارد:
- شعر و ادبیات و تئاتر و سینمای معاصر که عمدتاً منشأ غربی و اروپایی دارد و قدمت آن هم از 150 سال فراتر نمیرود؛
- شعر و ادبیات کلاسیک فارسی که قدمتی دستکم هزارساله دارد و در تاروپود فرهنگ ایرانی ریشه کرده است، چنان که واژۀ عشق برای ایرانیان امروز بسی بیش از آن که یادآور رومئو و ژولیت و آثاری نظیر آن باشد، ایشان را به یاد لیلی و مجنون و آثار و احوالی کهنتر از آن میاندازد.
چرا مفهوم «عشق» در ادبیات فارسی و سرانجام در فرهنگ ایرانی این همه اهمیت یافته است؟ شاعران و نویسندگان کهن ایران که آن همه شعر و قصۀ عاشقانه پدید آوردهاند آیا از عشق همان تصوّری را داشتهاند که ایرانیان امروز دارند؟ عشقی که عارفان ایرانی از آن سخن گفتهاند از چه مقولهای بوده است و چه خاستگاههایی داشته؟ مفهوم عشق در فرهنگ و ادبیات ما در طول زمان دچار چه تحولاتی شده است؟ میراث عاشقانهای که در ادبیات خود داریم به چه کار امروز ما میآید و چه دردی را از ما دوا میکند؟ چه بخشهایی از آن با ادراکات و نیازهای انسان امروز همخوانی ندارد؟
اینها برخی از مسائل و پرسشهایی است که میکوشیم در کارگاه «تبارشناسی مفهوم عشق در فرهنگ ایرانی» طرح کنیم و پاسخی برای آنها بیابیم. بر این اساس، در دورهای که شامل چهار جلسه است، مباحث ذیل را بررسی خواهیم کرد:
- ویژگیهای «عشق درباری» و نمود آن در نخستین اشعار فارسی
- بررسی روابط عاشقانه در شاهنامه
- مفهوم عشق در دو متن کهن: تاریخ بیهقی و قابوسنامه
- عشق در نخستین آثار عرفانی فارسی
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.