ایرانیان عادت ندارند خود را همسایه وهم‌سرنوشت کشورهای خاورمیانه بدانند. گرایش به هویت باستانی از یک‌سو و علاقه به «غرب» به‌عنوان قطب‌نمای «تجدد» از سویی دیگر، ایرانیان را با محیط جغرافیایی خود بیگانه کرده است.

منطقه‌ای که در آن زیست می‌کنیم میزبان یک چالش فراگیر میان نهادهای کهن و نیازهای نوین است. ملت‌های این منطقه از یک‌سو در پیوستگی با «دیانت» به‌عنوان منبع هویت کهن هستند و از سویی دیگر در حال پی‌ریزی و تکوین نهادی که «دولت مدرن» نامیده می‌شود.

در این دوره خواهیم کوشید سرگذشت «دولت مدرن» در منطقه خاورمیانه را به‌عنوان نمونه‌ای از تقابل امر کهن با امر نو بازخوانی و تحلیل کنیم.